ทัวร์การกุศลของกองประกวด
4:45 หลังเที่ยง
....พูดถึงนางงามตามเวทีประกวด หลายเวทีนางงามมักพุ่งความสนใจ หรือให้ความสำคัญ ในเรื่องของสิทธิเด็ก ไม่ว่าจะเด็กยากจนเด็กด้วยโอกาส เด็กดอย เด็กโข่ง(อันนี้น่าจะไม่เกี่ยวกับนางงาม)เราเองนั้นก็รักเด็กเช่นกัน ไม่ว่าจะเป็น เด็กกว่าแล้วไง เด็กมหา’ลัย เด็กมัธยมปลายฯลฯ (แลจะไม่คล้ายกับนางงามรุ่นพี่เท่าไหร่)
และครั้งนี้ เราก็จะมาทำสิ่งดีๆ ให้กับเด็กๆที่หมู่บ้านหลัก 30 หมู่บ้านเล็กๆ ที่น่ารักในปากเซแห่งนี้ด้วยหน้าตาของเรา ที่เข้ากั๊น เข้ากัน กับธีมงานสัสๆ ทริปนางงามขนาดนี้มีหรือจ๋าจะปฏิเสธ(น้ำตาไหลพรากๆ) และเป็นที่ล้ำลือกันมานานแล้วว่าเรานั้นรักเด็กมาก รักเฟร่อๆ รักมากขนาดไหน ลองคิดดู เจอกันเมื่อไหร่ ต้องมีเด็กๆ 4-5ชวบบางคนน้ำตาไหลพรากๆ บ้างก็แหกปากร้องลั่นด้วยความดีใจและปลื้มปิติ ที่ได้เจอกันเสมอๆ
เราเป็นคนที่รักเด็กชนิดที่เรียกว่าเจอกันเมื่อไหร่ก็อยากจะฉีกเด็กเป็นชิ้นเล็กๆด้วยความน่ารักน่าฟัดของเด็กบางคนที่สุดแสนจะกวนตีนเหี้ยๆ ว่าแล้วภาพเด็กดอยเมื่อครั้งไปค่ายอาสากับเหล่าพยาบาลก็กลับมาหลอกหลอนกูอีกแล้วสินะ(กรีดร้อง)
ท่ามกลางเหล่าพยาบาลที่ดูน่ารัก ใจดีเหมือนนางฟ้าลงมาจากสวรรค์ของเด็กๆ ยังมีนังแม่มดใจร้ายที่แฝงมาได้ไงก็ไม่รู้(คือกูก็ไม่รู้เหมือนกันว่ากูไปกะเขาได้ไง)รังสีอัมหิตแผ่ซ่านไปทั่วบริเวณจนไม่มีเด็กคนไหน เฉียดเข้ามาใกล้แม้แต่คนเดียวในวันแรกที่ไปถึง(ประทับใจมาก) แต่ 2- 3 วันท้ายๆ นี่สิเด็กบางคนอยากจะลองของ หรือรังสีอัมหิตมันจะจางไป อย่างไรก็ไม่ทราบ มีเด็กผู้ชาย 4-5ขวบวิ่งไมใกล้ๆ แล้วทักทายด้วยความเคารพยิ่ง
“น้องๆ ยะหยัง??”
หันซ้ายหันขวา ไม่มีใครนี่หว่าแสดงว่าเด็กมันเล่นกูแล้วล่ะ นั่นไง ยืนยิ้มแฉ่ง แยกเขียวใส่กูแล้ว
“กำลังคิดว่าจะล้วงใส้เด็กออกมากิน อยากดูมะ”เราอธิบายไปด้วยน้ำเสียงปกติ และไม่ลืมโปรยรอยยิ้มเหมือนแม่มดร้ายในการ์ตูน(เหมือนเหรอวะ)ซึ่ง...ให้ผลที่น่าประทับใจ!!!
เด็กผู้ชายที่ยืนยิ้มแฉ่งหน้าบาน ดีใจ ว๊ายยยยอิป้านี่โดน กูแซวแล้ว หน้าซีดเป็นไก่ตายที่ต้มสุกแล้ว เดินจากไปอย่างเงียบๆไปยืนซุบซิบๆ กับเพื่อน 2-3 คน ที่เหมือนจะยืนรออยู่ ซักพักเด็กน้อยยกมือขึ้นคล้ายๆปาดน้ำตาป้อยๆ
อ้าว ชิบหายละกู !!!
เผ่นค่ะ!!!
ฤกษ์งานยามดีก็มาถึง เช้าตรู่ของวันอาทิตย์เราเดินไปที่โบถส์กลางหมู่บ้าน เพื่อร่วมพิธีวันสบาโต(อารมณ์คล้ายๆ วันพระในศาสนาพุทธ นั่นแหละ)จนถึงเวลาสายๆ ก็เป็นอันเสร็จพิธี เพื่อนบอกว่า วันนี้ทางโบสถ์รีบเสร็จเพราะว่าจะให้เราทำกิจกรรม
ช่วงนี้เด็กๆและเกือบไม่เด็กมารอร่วมกิจกรรมของทางกองประกวดกันอย่างพร้อมเพรียง อุ่นหนาฝาคั่งเพื่อนนางงามที่มาด้วยกัน ก็ทักทายเด็กๆ กันตามอัธยาศัยแล้วก็หามุมนั่งเป่าลูกโป่งไว้แจกเด็กๆ ซึ่งแน่นอนว่า เรา ก็ถ่ายรูปเด็กๆ อยู่ห่างๆ อย่างมีความสุข อ่าห์ห์ห์....
ในขณะที่เดินถ่ายรูปได้ซักพัก ก็สังเกตุว่าเด็กที่นี่คล้ายดาราฮอลลิวูด หนีปาปารัสซี่กันเสียจริงๆ เรายกกล้องขึ้นเมื่อไหร่เด็กๆ ก็วิ่งหลบหลังเสา หลบหลังเพื่อน หลบหลังต้นไม้ กันยกใหญ่ส่วนใครที่หลบไม่ทันก็ยืนก้มหน้าอายม้วน ตุ๊บป่องๆๆ บิดไปบิดมาเหมือนนางเอกละครไทย สมัยสรพงษ์ ชาตรี ยังเอ๊าะๆ อะไรทำนองนั้น
“เอิ่มมม น้องคะๆ นี่กล้องธรรมดา ไม่ใช่ M16 ค่ะไม่ต้องหลบค่ะ ไม่ต้องหลบ” (พูดกับเด็กห้ามใช้คำหยาบคาย)
เด็กน้อยก็ยังอายม้วนต่วน กันแบบไม่ลดละหรือกูต้องเว้าลาววะ เอาละสิ!! ทำไมกูรู้สึกเหมือนกูเจอฝรั่งอยู่ตรงหน้า(จะร้องไห้ละ)เอ๊ะเดี๋ยว!!! หรือกูหน้าตาเหมือนนักร้องเกาหลี O.O (ปิ๊งเลย แต่กูว่าไม่ใช่ละ)
“น้องๆ อันนี้มันคือกล้องถ่ายรูป บ่ใช่ปืนบ่อต้องหลบ” ภาษาอิสานก็ได้วะ อย่างน้อยก็พูด บ่ ได้คำนึงละวะอย่า...อย่าพูดถึงสำเนียงภาษาอีสานอันน่าบัดซบเป็นอันขาดเชียว เพราะกูจะเคืองมาก!!!
เด็กยิ้มเว้ย !!! เอาละวะ ท่าทางจะ ได้เรื่องละลองถ่ายใหม่ละกัน อ่ะ ยิ้มมมมมมมมมม...
สัส เมิงจะวิ่งหนีกันทำม๊ายยยยยยยยยยยยยยยย ><
(ใจเย็นๆ เราแค่คิดในใจ)
ในที่สุด เราไม่ไหวละ คาใจมากอ่ะ เดินไปถามเพื่อนเลยค่ะ
“เฮ๊ยเมิงทำไมเด็กวิ่งหนีตอนกูจะถ่ายรูปด้วยวะ กูยังไม่ได้ทำหน้าดุ เลยนะเว้ย!!!” ฉีกยิ้มให้เพื่อนดู 1 ที ว่ากูทำหน้างี้นะไม่ได้ทำหน้าดุ
เพื่อนขำก๊ากกแบไม่เกรงใจเลยค่ะ เราก็แบบเมิงขำอะไร สึด!!! แล้วมันก็อธิบายว่า
“ฮ่าๆๆ ใครก็ไม่รู้ ไปหลอกมันว่ากล้องมันดูดวิญญาณ กูมาคราวก่อนก็งี้แหละ วิ่งหนีกันกระจาย”
กำ!!
อยากจะบีบคอไอ้คนพูดจริงๆเลย คิดได้ไง กล้องดูดวิญญาณ เจอหน้าจะถามซะหน่อย ทำเอาเด็กวิ่งหนีกันทั้งหมู่บ้าน
หลังจากพยายามเจรจากับเด็กๆ ที่น่ารักอย่พักใหญ่แต่ก็ดูจะไม่เป็นผล เด็กก็ยังวิ่งหลบกันอยู่เนืองๆ แต่จริงๆ ก็สนุกดีนะเหมือนแต่งตัวเป็นซอมบี้วิ่งหลอกเด็ก เด็กก็วิ่งหนีกันสนุกสนาน
อีกอย่างนึงที่พูดได้เต็มปากเลยว่าไม่มีให้เห็นในเมืองไทยแน่ๆ คุณรู้จักกอเอี๊ยะ แผ่นผ้าสีขาวๆ มีรูเล็กๆเอาไว้แปะแก้ปวดฟัน ตอนเด็กๆ กันใช้มั๊ย อ่า...เด็กๆ ที่นี่เอามาปะไว้บนหน้าผาก!!! ไม่ใช่แค่คนเดียวนะ 2-3 คนเลยบางคนนี่เกือบไม่ใช่เด็กแล้ว ก็แปะกัน บางคนก็แปะ 2-3 แผ่นแปะกันเต็มหน้าผากเลยทีเดียว เลยถามว่าแปะไว้ทำไม คำตอบคือ
“หนูปวดหัว”
O.O
อ๋อ Cool fever แบบ DIYสินะ เออว่ะ คราวหลังต้องลองมั้งละ
และในท่าสุดก็ได้ฤกษ์อันเป็นมงคลหลังจากที่คณะสาวงามได้นั้งเป่าลูกโป่งแฟนซีกันจนเกือบจะเป็นโรคคางทูมก็ได้เวลาทำกิจกรรมกับเด็กๆที่มารอกันตั้งแต่เช้าซะที(บางคนฟันยังไม่ได้แปรงเลย น้องๆ ทุ่มเทกันมากจริงๆ)
เกมก์ต่างๆถูกขนมาเล่นกันอย่างเมามันส์ ไม่ว่าจะเป็น เกมก์เหยียบลูกโป่งที่เอาลูกโป่งผูกติดขา แล้วไล่เหยียบของคนอื่นให้แตก และอื่นๆ อีกมากมายก่ายกองเด็กๆ ชอบมาก สาวงามก็สนุกสนานเป็นอย่างยิ่ง ชีวิตฉันก็ยังสงบสุขดีอยู่ จนกระทั้งถูกถีบลงไปกลางวงแดนซ์!!!
อ่ะก็ได้อยากให้กูเต้น ก็จัดไป ท่าง่ายๆ สบายอยู่แล้ว อย่ามาสเต็ปเทพ เท้าไฟใส่กูก็พอเพลงอะไรจัดมาอย่าให้เสียเวลา
DeepDeep Oh Deep Down Down…
เอาแล้วไงล่ะ นี่มันเพลงมะเขืออะไรเนี่ย หุย!!! มีเปลี่ยนท่าด้วยสัส โดนละกู แล้วสกิลการเต้นระดับ เจอเมื่อไหร่ตายห่าลูกเดียวอย่างกูเนี่ยนะโถวววววววว ช่างไม่มีเมตตาต่อกูกันเลยสักนิด เอาเข้าไปๆ เด็กๆ คงจะขำท่าเต้นอันงอกง่อยไม่ต่างอะไรจากแมวเมายานอนหลับเลยหัวเราะกันคิดคักๆ แหม มาเธอร์ฟัดเกอร์จริงๆเลยให้ตายเถอะ
ในที่สุดกิจกรรมนางงามก็จบลงแต่จะให้สมบูรณ์แบบมันต้องมีการถ่ายรูปหมู่ ซึ่งเป็นพิธีการที่ต้องได้เจอ ทุกๆ งานไม่ว่าจะไปที่ไหน ประเทศอะไรก็ตาม(พูดเหมือนไปมาเยอะ) เอาละ เด็กๆทะยอยมายืนเรียงแถวหน้ากระดาน เรียงลำดับตามความสูง ใครอยู่ข้างหน้าก็นั้งลงทำตัวเล็กๆ เพื่อที่จะได้เห็นไอ้คนที่ยืนอยู่ข้างหลัง เอ๊ะรู้สึกมันจนล้นเฟรมไปหน่อย กล้องถอยออกมาหน่อยดิกว่า
เอ๊ะ เริ่มไม่พอ อีกนิดดีกว่ากู
2 เมตรละ น่าจะพอ
อ่าว เก็บไม่หมด ถอยอีกเมตรละกัน
3 เมตรละ ... 4, 5 พอละ กูจะไปยืนบนถนนละเมิงจัดกันดีๆ ดิ (ตะโกนบอกเพื่อนนางงามสวยๆ )
ในที่สุดก็ได้ที่ซะที ปรากฏว่ากล้องกู อยู่ริมสนาม ห่างจากหมู่คณะ ราว5 เมตร
เอาล่ะ ถ่ายละนะ ดูไฟสีแดงๆนะ เห็นไฟกระพริบๆ แล้วยิ้มค้างไว้นะ โอเคร
กดชัตเตอร์ แล้วฉันก็ใส่เกียร์หมา โกยแนบไปยังหมู่คณะอย่างรวดเร็วพอมาถึงแถวปุ๊บ ไฟสีแดงกระพริบพอดี(ตั้งเวลาถ่ายไว้ 5 วิ) ฉีกยิ้มในขณะที่กูยังหอบเป็นหมาเลยค่ะ(แหมก็วิ่งมาตั้ง5 เมตร)
แชะ!!!!
เบลอค่ะ อิสึด!!!
(แล้วกุก็วิ่งไปกลับ จากชาวคณะมากล้อง อย่างงี้อีก 4-5 รอบ)
0 ความคิดเห็น